جنگلی که ناپدید می شود!!!!

چه جنگلی است که گاهی ناپدید می شود؟ 

در بسیاری از سواحل جنوبی ایران،به خصوص در اطراف بندر لافت،شمال جزیره ی قشم و بندر خمیر،جنگل های زیبایی وجود دارد که با همه ی جنگل های دیگر فرق دارند.این جنگل ها،از انبوهی درخت «حرا» یا «مانگرو» پدید آمده اند. 

حرا،کرنا یا مانگرو،نام چند درخت استوایی است که در سواحل ماندابی و در نزدیکی رود ها می رویند.این درخت ها با آب های شور سازگاری دارند.جنگل های مانگرو بیش از ۵۰ درصد سواحل استوایی جهان را پوشانده اند. 

جنگل های حرا همواره در معرض امواج و جذر و مدّ آب قرار دارند.در زمان جذر که آب پایین می رود،این درختان لجن گرفته از آب بیرون می آیند و مانند جزایری پراکنده ظاهر می شوند.اما در زمان مدّ،تمام جنگل زیر آب ناپدید است. 

درختان حرا دوره ی رویشی منظّمی دارند و معمولا اواخر تیر و اواسط مرداد گل در می آورند و میوه می دهند.رنگ گل های حرا روشن است.میوه ی آن ها هم بادامی شکل و شیرین است و طعم خوشی دارد. 

دانه های این گیاه وقتی که هنوز به گیاه اصلی متصل اند،رشد می کنند و جوانه می زنند.این دانه ها به صورت جوانه ی مخروطی مانند در می آیند و سپس در آب می افتند.اگر پایه ی این دانه ها مستقیم در گل فرو رود،درخت جدیدی در همان نقطه شروع به رشد می کند.امّا جوانه های دیگر به قسمت های راکدتر می روند و در آن جا مستقر می شوند.ریشه های حرا شکل های عجیبی دارد.این ریشه ها سوراخ های بسیار ریزی دارند که به تنفس گیاه و رساندن اکسیژن به ریشه های عمقی تر کمک می کنند. 

ارتفاع درختان حرا گاهی به ۴ متر و قطر تنه ی آن ها به ۳۰ سانتی متر می رسد. 

برگ های درخت حرا بیضی شکل و کشیده اند و قاعده ای بسیار باریک دارند.ارزش غذایی این برگ ها برای دام  و چهارپایان معادل ارزش غذایی جو و یونجه است.دامداران سنّتی جزیره ی قشم،دام های خود را با برگ حرا تغذیه می کنند. 

در مناطق تحت پوشش حرا که به اصطلاح به آن «خور» می گویند،عمق آب بیشتر از ۳ متر نیست.درختان حرا مانعی طبیعی میان خشکی و دریا هستند و ویژگی های طبیعی آن ها سبب شده است که به صورت پناهگاهی امن و غنی برای انواع پرندگان مهاجر بومی،ماهی ها،لاک پشت ها و دیگر گونه های نادر در آیند. 

جالب است بدانید که ابو علی سینا،دانشمند بزرگ ایرانی،درخت این جنگل ها را حرا نامید.

قوی ترین عضله ی بدن انسان

قویترین عضله ی بدن انسان چیست؟همان عضله ای که دهان را می بندد!به این عضله ماضغه یا عضله ی فک می گویند.هنگام حرف زدن و جوییدن غذا از این عضله بیشتر استفاده می کنیم.

تکان خوردن منار جنبان!!!!

آیا منار جنبان واقعا تکان می خورد؟منار جنبان به صورت یک بقعه(گنبد) و دو مناره است که بر قبر «عمو عبدالله» از صالحان معروف قرن هشتم هجری،بنا شده است.سنگ قبر آن تاریخ ۷۱۶ هجری قمری،مقارن با اواخر سلطنت اولجایتو،ایلخان مغول را نشان می دهد. 

ایوان منار جنبان یکی از نمونه بنا های سبک مغولی ایران است که کاشی کاری هایی نیز از آن دوره به یادگار دارد.اما مناره های این بنا که احتمالا در اواخر عصر صفویه به ایوان اضافه شده اند،خاصیت جالبی دارند.در واقع،اگر یکی از این دو مناره را حرکت دهیم،نه تنها مناره ی دیگر،بلکه تمام این ساختمان به لرزه در می آید.به همین دلیل است که این بنای تاریخی را «منار جنبان» نامیده اند. 

منار جنبان نه تنها اثری تاریخی است،بلکه یکی از نشانه های مسلّمی است که نبوغ و هنر ایرانیان را در عرصه ی معماری نشان می دهد. 

از این بنای تاریخی بی نظیر،به شدت محافظت می شود. 

                    

اولین کسانی که آتش بازی کردند!!!!

اولین بار چه کسانی مراسم آتش بازی راه انداختند؟صدها سال پیش،مردم دریافتند که اگر ماده ای شیمیایی به نام «شوره» را که همان «نیترات پتاسیم» است با گوگرد و زغال مخلوط کنند و بسوزانند،شعله ای سفید و جرقه هایی زیبا ایجاد می شود.البته چون ماده ی شوره در شرق فراوان بود،ابتدا چینی ها متوجه چنین خاصیتی در آن شدند. 

چینی های دوران باستان در جشن ها و مراسم آیینی خود آتش بازی به راه می انداختند و از ترکیب گوگرد و شوره و زغال،برای مقابله با دشمنان نیز استفاده می کردند-این ترکیب همان است که در تهیه ی «باروت» نیز به کار می رود. 

اروپایی ها تا قرن ۱۴ میلادی که اسلحه اختراع شد،هنوز با ترکیبات «باروت» آشنا نبودند.اما آتش بازی و شگرد های مربوط به ساخت وسایل آن کم کم به ایتالیا و فرانسه و دیگر کشور های اروپایی راه یافت و گسترده تر شد. 

تا آغاز قرن ۱۹ میلادی،انواع وسایل آتش بازی فقط شعله های معمولی سفید داشتند.اما وقتی سازندگان این وسایل از «کلرات پتاسیم» و ترکیبات دیگر نیز استفاده کردند،توانستند انواع جرقه و فشفشه هایی با نورهای سبز،قرمز،زرد و حتی آبی رنگ ایجاد کنند.

شوفاژ در روم باستان!!!!

شوفاژ های روم باستان چگونه بوده اند؟همه ی ما گمان می کنیم که سیستم حرارت مرکزی یا شوفاژ،فن آوری یا اختراعی نوین و خاص عصر حاضر است.اما در ساختمان های روم باستان،شکل خاصی از این نوع سشستم وجود داشته است. 

در روم باستان،خانه ها را روی سکویی بالاتر از سطح زمین می ساختند،به طوری که در قسمت زیرین آن ها فقط چندین پایه ی آجری،وجود داشت.و خانه روی آن ها قرار می گرفت.اما بین این ستون های آجری،هیچ مانعی نبود و هوا می توانست از میان آن ها عبور کند.در قسمتی از این بخش زیر زمینی نیز  

کوره ای قرار داشت که هوای گرم آن به دالان های زیر خانه یا همان فضاهای خالی بین ستون ها هدایت می شد.به این ترتیب،هوایی که از زیر همه ی قسمت های خانه می گذشت،کف و دیوارها را گرم می کرد و دمای ثابت،مطبوع و یکنواختی را سراسر خانه برقرار می ساخت.